od niechcenia

Zostałam wychowana przez rodziców w sposób dość luźno traktujący wszelakie rocznice, obchody rodzinne itp. itd. W związku z tym nie pamiętam o niczyich urodzinach/imieninach, o dniach matek, babć i nie cierpię chodzić na rodzinne herbatki urządzane przy okazji czegokolwiek. No i mam problem, bo niestety zarówno moja babcia, jak i teściowa są strażniczkami powyższych tradycji.

Najpierw teściowa się na mnie obraziła, bo nie pamiętałam o złożeniu jej życzeń w dniu matki oraz z okazji urodzin/imienin. Nie tyle nie pamiętałam, ale uznałam, że skoro Duży Sierściuch do niej w te dni dzwonił, to składał życzenia od nas obojga i ja mogę sobie darować zwyczajowe mielenie ozorem*. Błędne założenie. Gdy miesiąc później do nich pojechaliśmy, najpierw zaserwowała mi godzinny foch (którego i tak nie widziałam, bo zupełnie nie wiedziałam, z jakich powodów mogłaby mieć focha), a potem wykład o tym, jaką to jej sprawiłam przykrość.

No a dziś zadzwoniłam do babci, żeby się do niej jutro wybrać, bo uznałam, że już wypada. I już na wstępie usłyszałam oziębły i pełen wyrzutów ton, który mi przypomniał, że ostatnio byłam u niej w lutym i że się za mną stęskniła. Oczywiście, nieco to osłabiło mój entuzjazm i spowodowało, że zaczęłam się zastanawiać nad tym jutrzejszym spotkaniem. A jeszcze większy szlag mnie trafił, gdy sobie przypomniałam, że mój kuzyn zagląda do niej równie rzadko i w dodatku na 1/2 godziny, podczas gdy ja, jak już ją odwiedzam, to na kilka solidnych godzin (co jest niezłym wyczynem, jeśli się weźmie pod uwagę, że 20 raz słyszy się te same historie i te same narzekania).

Cała moja natura buntuje się obecnie przeciwko zmuszaniu mnie do kultywowania tradycji, których nie lubię i których nie uważam w ogóle za tradycje. A samo zmuszanie powoduje, że z wrodzonej przekory mój rozum wypiera ze świadomości jakiekolwiek kiedyś zapamiętane daty i święta. Nie uważam nasiadówek z rodziną i telefonów, gdy którekolwiek z nich coś obchodzi, za dobrą zabawę i oznakę miłości rodzinnej. Raczej za daremne wysiłki służące do sztucznego podtrzymywania obumierających więzów rodzinnych. A wiem, że te więzy będą obumierać, ponieważ 4/5 mojej i DS rodziny jest po prostu nudne i zdulszczałe, więc przebywanie z nimi uważam za stratę mojego drogocennego czasu. O wiele bardziej wolę spotykać się z pozostałą 1/5, z którą mam podobne poglądy na życie i podobne poczucie humoru, lub po prostu spędzać czas z DS lub samą sobą. I dziwi mnie, że niektórzy dobrzy znajomi jakoś potrafią zaakceptować to moje "dziwactwo", wiedząc doskonale, że pomimo niego mogą na mnie liczyć i że w razie potrzeby zawsze się zjawię, a najbliższa rodzina potrzebuje ode mnie fałszywego zapewniania o swoim oddaniu i pamięci.

Pozostaje tylko jeden problem - poczucie winy i wyrzuty sumienia. Bo babcia przecież ma już 94 lata i nie wiadomo, jak długo jeszcze będzie z nami, bo teściowa chce dobrze i jest po prostu uczuciowa. No i wychodzi na to, że jestem potworem, który ma rodzinę w głębokim poważaniu, a spotyka się z nią od czasu do czasu tylko po to, żeby zagłuszyć sumienie. Jeśli więc ktoś uważa inaczej, proszę o głosy poparcia. Natomiast wszystkie osoby, które bez familijnych spotkań żyć nie mogą, proszę o szybkie przechodzenie na inny blog.

*No nienawidzę składać życzeń - to dla mnie najgorsza kara w życiu. A na dodatek teściowa jako była dyrektorka przedszkola ma odpał na punkcie okolicznościowych wierszyków i układania ich, więc przy każdej okazji raczy tym moje biedne uszy.